Tagarchief: Italië

Selectie 72: Casale Vecchio, Montepulciano d’Abruzzo

rode wijn

Op een vakantie in de Abruzzen (Italië) heb ik ooit voor het eerst een Montepulciano d’Abruzzo geproefd. Een hele rijke wijn die goed paste bij de Bistecca alla Fiorentina die we toen aten (je weet wel, zo’n steak die je nooit op krijgt). In Italië is dit een vrij dure wijn. In Nederland is het vaak een goedkope wijn en is de dure helemaal niet te krijgen (de Italianen drinken de goede variant volgens mij zelf op en sturen ons de restjes bulkwijn). Ik heb er nu dan toch  een gevonden die meer kwaliteit heeft dan in Nederland gebruikelijk is, maar die toch niet zo duur is als in Italië.

De Montepulciano d’Abruzzo verwijst naar de druif Montepulciano. Dit moet niet verward worden met Rosso di Montepulciano. Deze wijnnaam verwijst naar een plaats in Zuid-Toscane. Dit alles om het makkelijk te maken.

De Montepulciano van Casale Vecchio die ik deze keer heb geselecteerd is een mooie, zachte en ronde wijn. Qua geur zijn er zogenaamde aardse tonen te ontdekken en een beetje tabak en rookgeur. De smaak is intens en de wijn heeft een stevige body en een goede afdronk met lengte.

Een prima wijn voor bij vleesgerechten, BBQ, harde kazen en gedroogd fruit.

Bij de productie rijpt de wijn 6 maanden in eiken fusten. Dit draagt bij aan de body van de wijn, zonder dat de wijn een dominante houtgeur/smaak mee krijgt. Kortom, naar mijn smaak een onberispelijke Montepulciano.

Selectie 66: Franciacorta

mousserende wijn

Voor de feestdagen kijk ik altijd uit naar een lekkere bruisende wijn. Die heb ik dit keer gevonden in de Franciacorta Brut Millesimato van het huis Monzio Compagnoni.

Op zich is Champagne een prima feestelijke wijn, maar er zijn veel goede alternatieven. Een heel mooi alternatief is de Italiaanse variant van Champagne, de Franciacorta. Franciacorta is een streek in Lombardije tussen de steden Bergamo en Brescia. De mousserende wijnen uit deze streek hebben een DOCG-status, de hoogste Italiaanse wijnclassificatie. Deze wijn wordt vaak gekwalificeerd als een van de beste mousserende wijnen ter wereld.

De Franciacorta wordt gemaakt volgens de methode traditionelle ofwel methode champanoise, dus net zo als Champagne. Het mag alleen geen Champagne heten. Het aardige is, dat het eigenlijk beter is dan de normale Champagne. De Franciacorta wordt namelijk gemaakt van de druiven van één oogstjaar. Champagne bestaat doorgaans uit wijnen van verschillende oogstjaren. Alleen in uitzonderlijk goede oogstjaren wordt een zogenaamde Vintage Champagne gemaakt van de oogst van dat jaar. In Italië is dat dus de normale gang van zaken. Dit kan, doordat Italië een veel stabieler klimaat heeft en er geen goede en slechte oogsten gemengd hoeven te worden.

De soort Franciacorta die ik heb gevonden is een Brut Millesimato 2017. Brut geeft het maximale suikergehalte aan, in dit geval  tussen 6 en 12 gram per liter. Niet helemaal beendroog dus. Millesimato wil zeggen: van één oogstjaar. Bovendien geldt bij een Millesimato als eis dat er rijping op de fles plaats vindt van minimaal 37 maanden (ja, in Italië luistert het nauw), waarvan 30 maanden met de gist nog in de fles.

Deze wijn is gemaakt van 80% Chardonnay en 20% Pinot Nero en wordt geproduceerd door Monzio Compagnoni. Dit wijnhuis heeft in mijn oude Italiaanse wijngids Gambero Rosso uit 2008 al vele vermeldingen van 2 glazen en zelfs een van drie glazen (tre bicchieri), de maximale beoordeling. Helaas is er verder niet veel te vinden over deze producent. Tot mijn verbazing hanteren zij in hun webwinkel fors hogere prijzen dan in Nederland.

Tot slot nog wat over het waarom van mijn keuze. Dat is eenvoudig: deze “Champagne” is heel erg lekker. Ruikt goed, naar brood/brioche en rijpe appel, is heel zacht van smaak en heeft een lange afdronk. Een “Champagne” waar je maag nu eens niet van samentrekt. Dit jaar kan de plantenbak van restjes worden gevrijwaard. Kan ook geschonken worden bij gerechten, zoals sushi, oesters, kreeft en – zoals ik kort geleden las – gefrituurde kip (Kentucky Fried Chicken). Voor de goede orde: de aanbevolen serveertemperatuur is 8 graden Celsius.

Selectie 62: Farnese Vini, Vanitá, Pecorino

witte wijn

Pecorino kennen we als Italiaanse schapenkaas en kan bijvoorbeeld uit Sardinië, Sicilië, Toscane, Umbrië, Basilicata of Lazio komen. De naam komt van pecora, schaap. Pecorino staat dan voor schaapje. Maar het is ook een druivensoort. Deze soort is aangeplant in de Abruzzen, aan de Adriatische kant van Italië, op de hoogte van Rome. Deze druivensoort heet zo, omdat de plaatselijke schapen er dol op zijn en er veel van eten. Bovendien schijnt de druiventros op een schapenkop te lijken. De Pecorino-wijn komt uit het gebied Terre de Chieti, een onderdeel van de Abruzzen, rond de stad Chieti.

Deze wijn heb ik uitgekozen, omdat het bij het proeven een echte zomerwijn bleek. Je drinkt het makkelijk weg, hoeft er niet direct wat bij te eten en de wijn heeft een lekkere, sappige frisheid. De smaak is subtiel  en is mooi in balans. De geur is zoetig en doet denken aan appel en ananas. De wijn is licht en droog met milde zuren. De afdronk is redelijk lang. Het alcoholpercentage is 12½, waardoor het makkelijk weg te drinken is, zonder dat je het gelijk voelt zitten. De Vanitá Pecorino heeft als prettigste eigenschap dat hij niet duur is.

Deze Vanitá Pecorino (Vanitá = IJdelheid; ik vertaal het maar als de ijdeltuit, wat een leuke wijnnaam is) komt van het huis Farnese Vini. Dit bedrijf is in de afgelopen jaren uitgegroeid tot een toonaangevend wijnhuis uit Zuid-Italië. Het is diverse keren uitgeroepen tot beste wijnproducent van Italië en diverse wijnen hebben medailles en internationale trofeeën gekregen. De thuisbasis is Castello Caldora, een kasteel uit de 16de eeuw in de Abruzzen. De wijnmakers van Farnese Vini maken gebruik van lokale druivenrassen, zoals naast de Pecorino, de Montepulciano d’ Abruzzo, Primitivo, Aglianico del Vulture, Fiano en Nero d’Avola. De wijngaarden van dit wijnhuis bevinden zich in Abruzzen, Puglia, Basilicata, Campania en Sicilië. De druiven worden handmatig geoogst, het liefst in de frisse ochtenduren, zodat de druiven hun maximale aromatische complexiteit behouden.

Selectie 61: Vigneti del Salento, I Muri, Primitivo

rode wijn

Selectie 61 is uit nood geboren. Bij het proeven kon ik niet kiezen tussen een Zinfandel en een Primitivo. Allebei lekker en min of meer hetzelfde. Niet zo verwonderlijk, want verwantschapsonderzoek heeft uitgewezen dat de Amerikaanse Zinfandel dezelfde druif is als de Italiaanse Primitivo. Omdat het dan ook eigenlijk niet meer uitmaakt welke van de twee ik aanbied, heb ik gekozen voor de Zinfandel, louter om ook eens een Amerikaanse wijn te kunnen aanbieden. Niet echt langs de lijnen van de inhoud dus.

Mijn keuze werd al snel afgestraft. De Zinfandel is niet of nauwelijks leverbaar. Dit geldt voor alle Amerikaanse wijnen. Ik heb intussen al verschillende verklaringen gehoord. Zo zegt de een dat het door de Corona-crisis komt en de ander dat het door de Brexit komt. Amerikaanse wijnen gaan eerst naar het VK en blijven daar vervolgens steken. Om deze reden heb ik mijn bestellingen alsnog omgezet naar de Primitivo van Vigneti del Salento.

Primitivo is een van de grote succesnummers uit Puglia, een provincie in Zuid-Italië. Een volle wijn met een zonovergoten karakter en zachte tannines. De wijn wordt gemaakt door Vigneti del Salento, alias het wijnhuis Farnese Vini. Dit is een weliswaar jong, maar groot en toonaangevend wijnhuis uit Italië .

Selectie 60: Zenato, Ripassa (375 ml)

halve fles, rode wijn

De Ripassa van Zenato heb ik al eens, maar dan als hele fles, aangeboden. De beschrijving kan je lezen bij selectie #16 van 4 december 2017. In het kort is de Ripassa het kleine broertje van de topwijn Amarone. Bij Zenato, een echte Italiaanse topproducent, wordt de Ripassa gemaakt van een mix van de gewone basiswijn Valpolicella en de kostbare Amarone. De Ripassa heeft een aroma van gekonfijt fruit en kruiden (kruidnagel). Een stevige body, milde zuren, zachte tannines en een lange afdronk. Past goed bij wild en gegrild en gebraden vlees.

De reden om van deze wijn nu een halfje aan te bieden is dat er van verschillende kanten gevraagd is om ook eens halve flessen aan te bieden. Dat is gemakkelijk als niet iedereen rood of niet iedereen wit drinkt. Een hele fles is dan vaak eigenlijk te groot om open te maken en je blijft altijd met restjes zitten, die dan eigenlijk weer vrij snel moeten worden opgedronken.

Voor deze ronde had ik om maar eens even te proeven twee halfjes uitgekozen, een witte en een rode Bergerac. Dat is mij slecht bekomen. De witte had kurk en de rode was niet veel zaaks. Toen heb ik maar besloten om eerst deze oude bekende Ripassa aan te bieden. Als dit wat wordt, ga ik ook op zoek naar een goed halfje wit.

De Ripassa is niet goedkoop, als hele fles niet en als kleintje dan natuurlijk al helemaal niet. Maar dan heb je wel wat bijzonders.