De rode wijn komt uit het gebied Toro. Vroeger moest je daar met een grote boog omheen, omdat de wijnen zwaar en log waren. Dit kwam, doordat het in dit gebied in Noordwest Spanje (Castilla y Leon) erg heet en droog is. De wijnenmakers oogstten laat in het jaar, waardoor de druiven veel suiker bevatten en het alcoholpercentage heel hoog was. De laatste tijd is daar verandering in gekomen. Er wordt nu vroeger geoogst en het alcoholpercentage mag nu maximaal 15% zijn (is trouwens ook al erg hoog). De Toro wijnen zijn nu echt verbeterd in kwaliteit en zijn aan een opmars bezig. Ook doordat er zich goede wijnmakers gevestigd hebben en er van elkaar geleerd wordt.

De wijn is gemaakt van de Tinto de Toro, een lokale variant van Tempranillo, de beroemdste Spaanse druif. De wijn die ik nu heb geselecteerd is gemaakt door het huis Matsu, dat zich heeft toegelegd op biologische wijnbouw. De wijn heeft dan ook een Vegan keurmerk. Matsu is een Japans woord voor geduld. Dit karakteriseert de wijze waarop de wijnen tot stand zijn gekomen.

Van Matsu bestaat een range van drie wijnen die steeds langer hebben gerijpt. Hoe ouder ze zijn, hoe ouder de afbeelding is van de wijnmaker op het etiket. Zo langzamerhand zijn het iconische etiketten geworden.

Ik heb de jongste versie van de wijn geselecteerd, genaamd El Picaro (de schurk). De foto op het etiket is dan ook van de jongste wijnmaker van het huis Matsu.

Bij het proeven heb ik genoteerd: lekkere Spaanse wijn met zwoele geur, zwart fruit, rond, makkelijk drinkbaar en toegankelijk. De smaak is vrij intens, de afdronk is middellang. Best veel wijn voor de prijs.

De wijnen van selectie 99, 100 en 101 komen dit keer uit Montsant, Spanje . Dit wijngebied ligt in het zuiden van Catalonië, onder Barcelona, ter hoogte van Tarragona, zo’n 35 km van de kust af. Het is een hoefijzervormig gebied dat het beroemde wijngebied van Priorat vrijwel omsluit. Het verschil tussen de gebieden is de grondsoort. Priorat heeft een bodem van leisteen, Montsant van klei en leem op een fossiele kalkbasis. De wijnen van Montsant zijn dan ook iets lichter en gelukkig ook stukken goedkoper dan die van Priorat.

De wijngaarden liggen in een mooi heuvelachtig gebied, tussen hellingen met amandel- en olijfboomgaarden en pijnbomen. Het klimaat is mediterraan met continentale invloeden. Zo nu en dan komen hagel en vorst voor, maar over het algemeen ligt dit gebied beschut. De druivensoorten in Montsant zijn voornamelijk Garnacha en Cariñena voor de rode en Macabeo en witte Grenache voor de witte wijnen.

Cellar Masroig, opgericht in 1917, is een familiebedrijf en één van de belangrijkste wijndomeinen in de streek. Het domein omvat zo’n 500 ha wijngaarden en heeft ook verschillende olijfboomgaarden. Masroig gebruikt moderne en steeds evoluerende technieken om authentieke wijnen te maken. Er worden wijnen in drie kwaliteitscategorieën geproduceerd.

De rode wijn valt in de middenkwaliteitscategorie van Maisroig. en is gemaakt – net als de rosé – van Grenache en Carignan. Een heel bijzondere wijn wat mij betreft. Dat begint bij de geur. Veel geur, maar welke? Je wordt uitgenodigd te snuffelen en steeds te proberen de geur thuis te brengen. Volgens de leverancier gaat het om rood fruit, toast en mediterrane kruiden. Ik hou het op eucalyptus. Wie het weet mag het zeggen. De wijn heeft 6 maanden rijping op Franse eiken vaten (vandaar de toastgeur); het eiken is goed versmolten met de smaak van de wijn.

De smaak is intens en heerlijk sappig. De afdronk is zacht en lang. Ook bij deze wijn is het alcoholpercentage gevaarlijk hoog, 15%. De Fransen gaan dit niet drinken. Die zeggen dan: “dat is geen wijn”. Maakt mij niet uit, dan blijft er tenminste wat over voor ons. Gelukkig sta ik niet alleen:

• Gold Medal London Wine Competition 2024
• Silver Medal IWC 2024 (90 points)
• 90 points Tim Atkin MW. Catalan Wines Special Report 2024
• Bronze Medal Decanter World Wine Awards 2024
• 9.34 points Catalonia Wine Guide 2024.

Als rode wijn met een feestelijk karakter, bijvoorbeeld voor de Kerst, heb ik een Spaanse Ribera del Duero geselecteerd. Op reis in Spanje afgelopen zomer kwam ik erachter dat in de Spaanse horeca het eigenlijk alleen maar draait om Rioja of Ribera del Duero, waarbij de laatste eigenlijk wel als de beste geldt. In Valencia kwam ik een delicatessenzaak tegen met daarin de vijf beste Spaanse wijnen. De Ribera-wijn Pingus uit 2016 spande de kroon: € 1990,- per fles. Toen ik om een doosje vroeg, duurde het even voor het doordrong dat het toch echt een geintje was.

Mijn Ribera komt weer van het huis Pradorey en is gelukkig iets goedkoper. Het gaat om een wijn uit 2019 die is gemaakt als ode aan de oprichter van het bedrijf, de oude Javier Cremades de Adaro. Van Pradorey selecteerde ik eerder een Rosado, een prijswinnende rosé. Ook deze rode is een perfect gemaakte wijn, dit keer in een aparte fles.

De wijn is dieprood van kleur, is sappig, heeft de geur van kersen en laurier en is ondanks de langere rijping en het krachtige karakter, fris en fruit-gedomineerd. Wij kwamen in onze beoordeling niet verder dan: “by far de lekkerste wijn die we ooit hebben geproefd”. Maar dat lijkt me dan ook voldoende. Ook de internationale pers is lovend: Guía Peñin: 93 punten, Decanter: 90 punten, James Suckling: 93 punten, Mundus Vini: goud, Guía Vinos Gourmets 2023: 97 punten.

De leverancier raadt als combinatiemogelijkheden aan: Iberische vleeswaren, worstjes, gemarineerd vlees, pasta’s met vlees-sausen, gevogelte, en niet te vergeten de barbecue. Met wild lijkt mij ook niet verkeerd, zeker niet als daar fruit bij zit, bijvoorbeeld cranberry’s.