Na twee maal een witte wijn dit keer een rosé. Het is tenslotte – al zou je het niet altijd geloven – zomer. Tegenwoordig zijn de rosé’s uit de Provence in. Bleekrose, nauwelijks aroma, gortdroog en soms peperduur. Waarom eigenlijk. Omdat je rosé vaak buiten drinkt (waar de geur snel vervliegt) en niet altijd bij de maaltijd (waardoor de smaak niet al te droog moet zijn), prefereer ik een rosé met relatief veel geur en smaak. Ik heb die gevonden in de een rosé uit Zuid-Frankrijk (Pays-d’Oc), gemaakt van Syrah-druiven. Deze druif is heel krachtig qua geur en smaak, zodat er zelfs in een rosé nog voldoende overblijft. Kortom, een volgekleurde en pittige, maar toch makkelijk te drinken rosé. Rijk, zacht en fruitig met een lange afdronk. De rosé combineert goed met borrelhapjes, zoals een bordje charcuterie of met een salade Niçoise, (gekruide), kipgerechten, of Indonesische gerechten.
