Na een paar rondjes Italië heb ik dit keer de wijnen in Spanje gezocht. De rode wijn die mij beviel komt uit de regio Navarra. Deze regio ligt in Noordwest Spanje rond de stad Pamplona (van die rennende stieren). Navarra grenst aan de Rioja-streek en is wat minder bekend als wijngebied. Er worden met Rioja vergelijkbare wijnen gemaakt, die echter qua prijs wat prettiger zijn. Dat is geen slechte eigenschap na de dure decembermaand.
Ik ben uitgekomen bij Bodega Pago de Cirsus, gelegen in Ablitas in het meest zuidelijk gelegen gedeelte van Navarra, op 395 meter boven zeeniveau. De bodega bezit ca. 137 hectare wijngaarden, waarop zijn aangeplant Chardonnay, Moscatel Grano Menudo, Cabernet Sauvignon, Merlot, Syrah, Tempranillo en Garnacha.
De bodega gebruikt alleen druiven van de eigen wijngaarden. De druiven worden handmatig geoogst en verwerkt, waarbij zoveel mogelijk werk in de wijngaard wordt uitgevoerd. De wijnen rijpen op Franse eikenhouten vaten, waardoor de houtinvloed subtiel blijft en niet overheersend is.
Selectie 07: Verdego (niet meer leverbaar!)
Voor de witte wijn ben ik terechtgekomen in het Spaanse Rueda wijngebied. Ik heb eerst een aantal Spaanse wijnen geprobeerd om iets te vinden dat minder voorspelbaar is (zoals Godello en Albarino), maar die waren niet lekker genoeg. Rueda in Noordwest Spanje ter hoogte van de Noordgrens van Portugal is de laatste jaren snel populair geworden. Dat komt omdat daar uitzonderlijk, zeker voor Spanje, frisse wijnen worden geproduceerd. Helaas heeft dat ook geleid tot soms forse prijzen. Zo kost de top-Rueda van Marqués de Riscal intussen al minstens 9,99, terwijl ik die vroeger voor 6,95 in huis haalde. Dat waren nog eens tijden.
Vroeger was dit gebied onbekend en werden de wijnen gebruikt om je op blindproefexamens in de maling te nemen. Net als je dacht dit is voor 100% zeker een Sauvignon Blanc, dan bleek het toch weer de net ietsje vettere Verdego uit de Rueda te zijn. Over deze kleine frustratie ben ik toch maar heengestapt. We kunnen deze donkere dagen wel een lekkere frisse wijn gebruiken.
Selectie 06: Aglianico
De rode wijn die ik deze keer heb uitgekozen, is een tamelijk onbekende Italiaanse wijn, de Aglianico del Vulture (spreek uit: alli-aa-nie-koo). Nooit van gehoord toch. Ik ook niet, tot ik het nieuwe hippe wijnboek Wine Folly (een aanrader) las. Daarin wordt de Aglianico beschreven als een Italiaanse klassieker met een stevig profiel en dat klopt! En dat past, denk ik, wel bij het seizoen dat we tegemoet gaan.
Ik heb de wijn gelijk maar eens zelf uitgetest en vervolgens bij een proeverij. Daar werd hij door de roodliefhebbers gelijk als een smakelijke en sappige, maar best wel stevige wijn omarmd.
De Aglianico druif wordt voornamelijk verbouwd in Basilicata. Dit is een regio van Italië, gelegen ten Zuidoosten van Napels, die te positioneren is als de wreef van de laars. De totale aanplant is zo’n 10.000 hectare, wat weinig is (bijvoorbeeld een andere stevige rode, de Syrah, is goed voor 185.000 hectare). De beste Aglianico’s zijn de Vultures. Deze komen uit een areaal van 1200 hectare gelegen op zo’n 600 meter hoogte op de hellingen van de uitgedoofde vulkaan Monte Vulture. Deze wijn heeft als enige in de Basilicata de DOC-status.
Selectie 05: Soave
Van de witte wijn die ik voor deze keer heb uitgekozen heeft waarschijnlijk iedereen wel eens gehoord. Het is een witte Soave Classico uit Noord-Italië. Soave is een stadje in de regio Veneto, vlakbij het Gardameer en de operastad Verona.
De Soave kan worden gemaakt van een mix van garganega, trebbiano, chardonnay en/of pinot blanc druiven. De kwaliteitsverschillen tussen de Soaves zijn groot. Soms is het een dun vlak wijntje, soms het tegenovergestelde. Door de grote vraag sinds de 70-er jaren is het wijnbouwareaal van Soave sterk uitgebreid. Niet altijd met succes. Het oorspronkelijke gebied wordt aangeduid als Soave Classico, maar ook dat zegt niet altijd iets over de kwaliteit.
Selectie 04: Negroamaro
Na twee maal een witte wijn en een rosé, dit keer eindelijk ook een rode wijn. Ik heb gekozen voor een rode wijn uit de hak van Italië, uit Puglia (op z’n Nederlands Apulië), meer in het bijzonder uit het schiereiland Salento, de hak van Italië. Deze regio wil zich afscheiden van Puglia, … waar hebben we dat eerder gehoord. Maar het moet gezegd, het is ook een apart gebied. In het centrum van Salento liggen (geheel volgens Wikipedia) nog 9 dorpen waar Grieks wordt gesproken. Dan moet je eigenlijk ook maar gelijk onafhankelijk worden.
Ook de wijn uit deze streek is eigenzinnig. Ik heb het over wijn gemaakt van de Negroamaro druif. Voor zo ver ik weet wordt deze druif nergens anders in Italië verbouwd. Het betekent de bittere zwarte, maar merkwaardig genoeg is het tegendeel het geval. De wijn is inderdaad wel heel donkerrood, maar bitter is hij niet. Het is een romige wijn met weinig tannine waardoor hij heel makkelijk te drinken is. Het fruit is zondoorstoofd, waardoor het wat weg krijgt van vloeibare jam. In tegenstelling tot andere Italiaanse rode wijnen is de wijn niet al te zuur, zodat hij ook gedronken kan worden zonder er wat bij te eten.
