In het kader van de zoektocht naar betaalbare rode wijnen van het Bourgogne ras Pinot Noir heb ik mijn geluk beproefd bij een Spätburgunder (da’s dezelfde druif) uit Duitsland en een Pinot Noir uit Nieuw-Zeeland. Dat viel niet mee. Beide wijnen waren tamelijk zuur en hadden iets medicinaals. Weg er mee; zeker gezocht bij net te goedkope wijnen. Gelukkig had ik uit nieuwsgierigheid ook een Italiaanse wijn meegenomen om te proeven: een Barbera d’Asti uit de Piëmont (net onder Turijn), omdat ik dit jaar weer naar de Piëmont toe ga.

Vroeger had ik van die Barbera’s nooit zo’n hoge pet op. Daarom heb ik een paar jaar geleden op vakantie in een huis van een wijnmaker de Barbera-proeverij maar overgeslagen. Als afscheidscadeau kreeg ik een fles Barbera d’Asti van hem mee. Uit nieuwsgierigheid toch gelijk maar bij het volgende adresje opengemaakt. Wat een lekkere wijn. Nog steeds spijt dat ik niet een voorraadje had meegenomen.

De Barbera heeft als kenmerken een hoge natuurlijke zuurgraad (typisch Italiaans), een licht bitter aroma van kersen en aalbessen en een laag tannine-gehalte. Lang werd Barbera als een tweederangs druif beschouwd. Sinds de jaren tachtig van de 20e eeuw is men in toenemende mate, door de opbrengst per hectare laag te houden, kwaliteitswijnen van deze druif gaan maken. De Barbera d’Asti en de Barbera Monferrato Superiore hebben de DOCG status (de hoogste Italiaanse klassering), terwijl de Barbera d’Alba en de Barbera Monferrato beiden de DOC status hebben.

Over de geproefde Barbera d’Asti, de San Nicolao van Terradavino, noteerde ik: veel fruit, licht zwoel van karakter, sappig, zachte eetwijn. Een wijn voor bij de pizza, pittige stoofschotels of pasta (of barbecue, maar dat ga je nu toch niet doen).

Lees verder Selectie 19: Barbera d’Asti →

In het kader van de feestwijnen heb ik ook de grote broer van de Ripassa geselecteerd, een (rode) Amarone. Ook deze wijn komt van het huis Zenato, wat een garantie voor kwaliteit is. In mijn nu al haast antieke Italiaanse wijngids uit 2008 (de Gambero Rosso) heeft de Amarone van Zenato al een hoge rating, te weten Very Good to Excellent.

Lees verder Selectie 17: Amarone →

Voor deze feestmaand heb ik een paar bijzondere wijnen uitgezocht. Hier betreft het de rode Valpolicella Ripasso van Zenato. Over het huis Zenato kan ik kort zijn. Al eerder bood ik een wijn van Zenato aan, de witte Soave Colombara (selectie 5). Het selecteren van een wijn van Zenato is geen kunst, want de wijn van dit huis is altijd goed. Zenato is gestart in 1960, heeft zo’ 75 hectare wijngaarden, deels in het Lugana-gebied (aan de Zuidrand van het Gardameer) en deels in het Valpolicella-gebied (ten Oosten van het Gardameer). Zenato is in de loop der jaren overladen met prijzen en wordt tot een van de beste wijnmakers van Italië gerekend.

Valpolicella is een prachtig heuvelachtig gebied met vele wijngaarden. Uit dit gebied komen verschillende Valpo-wijnen, te weten Valpolicella, Valpolicella Superiore, Ripasso, Amarone en Recioto (dessertwijn). Alle Valpo’s zijn gemaakt van een mix van de druivensoorten Corvina, Molinara en Rondinella. De gewone Valpolicella’s zijn lange tijd van zeer matige kwaliteit geweest. Door een kwaliteitsslag, onder andere door een lager rendement (minder druiven van de stokken halen) is de kwaliteit aanmerkelijk verbeterd.

De Amarone, de topwijn uit dit gebied, wordt gemaakt van ingedroogde druiven. Na de oogst worden de trossen uitgespreid op open zolders om te drogen. Door dit indrogen ontstaat een uiterst geconcentreerde en smaakvolle wijn. Uiteraard heeft dit wel zijn prijs, omdat er veel minder wijn uit de druiven komt.

De Ripasso bevindt zich qua kwaliteit en concentratie tussen de gewone Valpolicella en de Amarone in. Deze wordt gemaakt door een gewone Valpolicella te laten hergisten op de restanten (de uitgeperste druiven) van de Amarone-productie. Klinkt niet bijzonder lekker, maar is dat het wel. De wijn wordt wel een baby Amarone genoemd.

Lees verder Selectie 16: Ripasso →

De rode wijn die ik deze keer heb uitgekozen, is een tamelijk onbekende Italiaanse wijn, de Aglianico del Vulture (spreek uit: alli-aa-nie-koo). Nooit van gehoord toch. Ik ook niet, tot ik het nieuwe hippe wijnboek Wine Folly (een aanrader) las. Daarin wordt de Aglianico beschreven als een Italiaanse klassieker met een stevig profiel en dat klopt! En dat past, denk ik, wel bij het seizoen dat we tegemoet gaan.
Ik heb de wijn gelijk maar eens zelf uitgetest en vervolgens bij een proeverij. Daar werd hij door de roodliefhebbers gelijk als een smakelijke en sappige, maar best wel stevige wijn omarmd.
De Aglianico druif wordt voornamelijk verbouwd in Basilicata. Dit is een regio van Italië, gelegen ten Zuidoosten van Napels, die te positioneren is als de wreef van de laars. De totale aanplant is zo’n 10.000 hectare, wat weinig is (bijvoorbeeld een andere stevige rode, de Syrah, is goed voor 185.000 hectare). De beste Aglianico’s zijn de Vultures. Deze komen uit een areaal van 1200 hectare gelegen op zo’n 600 meter hoogte op de hellingen van de uitgedoofde vulkaan Monte Vulture. Deze wijn heeft als enige in de Basilicata de DOC-status.

Lees verder Selectie 06: Aglianico →