In het kader van de feestwijnen heb ik ook de grote broer van de Ripassa geselecteerd, een (rode) Amarone. Ook deze wijn komt van het huis Zenato, wat een garantie voor kwaliteit is. In mijn nu al haast antieke Italiaanse wijngids uit 2008 (de Gambero Rosso) heeft de Amarone van Zenato al een hoge rating, te weten Very Good to Excellent.
Voor deze feestmaand heb ik een paar bijzondere wijnen uitgezocht. Hier betreft het de rode Valpolicella Ripasso van Zenato. Over het huis Zenato kan ik kort zijn. Al eerder bood ik een wijn van Zenato aan, de witte Soave Colombara (selectie 5). Het selecteren van een wijn van Zenato is geen kunst, want de wijn van dit huis is altijd goed. Zenato is gestart in 1960, heeft zo’ 75 hectare wijngaarden, deels in het Lugana-gebied (aan de Zuidrand van het Gardameer) en deels in het Valpolicella-gebied (ten Oosten van het Gardameer). Zenato is in de loop der jaren overladen met prijzen en wordt tot een van de beste wijnmakers van Italië gerekend.
Valpolicella is een prachtig heuvelachtig gebied met vele wijngaarden. Uit dit gebied komen verschillende Valpo-wijnen, te weten Valpo
licella, Valpolicella Superiore, Ripasso, Amarone en Recioto (dessertwijn). Alle Valpo’s zijn gemaakt van een mix van de druivensoorten Corvina, Molinara en Rondinella. De gewone Valpolicella’s zijn lange tijd van zeer matige kwaliteit geweest. Door een kwaliteitsslag, onder andere door een lager rendement (minder druiven van de stokken halen) is de kwaliteit aanmerkelijk verbeterd.
De Amarone, de topwijn uit dit gebied, wordt gemaakt van ingedroogde druiven. Na de oogst worden de trossen uitgespreid op open zolders om te drogen. Door dit indrogen ontstaat een uiterst geconcentreerde en smaakvolle wijn. Uiteraard heeft dit wel zijn prijs, omdat er veel minder wijn uit de druiven komt.
De Ripasso bevindt zich qua kwaliteit en concentratie tussen de gewone Valpolicella en de Amarone in. Deze wordt gemaakt door een gewone Valpolicella te laten hergisten op de restanten (de uitgeperste druiven) van de Amarone-productie. Klinkt niet bijzonder lekker, maar is dat het wel. De wijn wordt wel een baby Amarone genoemd.
De rode wijn die ik deze keer heb uitgekozen, is een tamelijk onbekende Italiaanse wijn, de Aglianico del Vulture (spreek uit: alli-aa-nie-koo). Nooit van gehoord toch. Ik ook niet, tot ik het nieuwe hippe wijnboek Wine Folly (een aanrader) las. Daarin wordt de Aglianico beschreven als een Italiaanse klassieker met een stevig profiel en dat klopt! En dat past, denk ik, wel bij het seizoen dat we tegemoet gaan.
Ik heb de wijn gelijk maar eens zelf uitgetest en vervolgens bij een proeverij. Daar werd hij door de roodliefhebbers gelijk als een smakelijke en sappige, maar best wel stevige wijn omarmd.
De Aglianico druif wordt voornamelijk verbouwd in Basilicata. Dit is een regio van Italië, gelegen ten Zuidoosten van Napels, die te positioneren is als de wreef van de laars. De totale aanplant is zo’n 10.000 hectare, wat weinig is (bijvoorbeeld een andere stevige rode, de Syrah, is goed voor 185.000 hectare). De beste Aglianico’s zijn de Vultures. Deze komen uit een areaal van 1200 hectare gelegen op zo’n 600 meter hoogte op de hellingen van de uitgedoofde vulkaan Monte Vulture. Deze wijn heeft als enige in de Basilicata de DOC-status.
Van de witte wijn die ik voor deze keer heb uitgekozen heeft waarschijnlijk iedereen wel eens gehoord. Het is een witte Soave Classico uit Noord-Italië. Soave is een stadje in de regio Veneto, vlakbij het Gardameer en de operastad Verona.
De Soave kan worden gemaakt van een mix van garganega, trebbiano, chardonnay en/of pinot blanc druiven. De kwaliteitsverschillen tussen de Soaves zijn groot. Soms is het een dun vlak wijntje, soms het tegenovergestelde. Door de grote vraag sinds de 70-er jaren is het wijnbouwareaal van Soave sterk uitgebreid. Niet altijd met succes. Het oorspronkelijke gebied wordt aangeduid als Soave Classico, maar ook dat zegt niet altijd iets over de kwaliteit.
Na twee maal een witte wijn en een rosé, dit keer eindelijk ook een rode wijn. Ik heb gekozen voor een rode wijn uit de hak van Italië, uit Puglia (op z’n Nederlands Apulië), meer in het bijzonder uit het schiereiland Salento, de hak van Italië. Deze regio wil zich afscheiden van Puglia, … waar hebben we dat eerder gehoord. Maar het moet gezegd, het is ook een apart gebied. In het centrum van Salento liggen (geheel volgens Wikipedia) nog 9 dorpen waar Grieks wordt gesproken. Dan moet je eigenlijk ook maar gelijk onafhankelijk worden.
Ook de wijn uit deze streek is eigenzinnig. Ik heb het over wijn gemaakt van de Negroamaro druif. Voor zo ver ik weet wordt deze druif nergens anders in Italië verbouwd. Het betekent de bittere zwarte, maar merkwaardig genoeg is het tegendeel het geval. De wijn is inderdaad wel heel donkerrood, maar bitter is hij niet. Het is een romige wijn met weinig tannine waardoor hij heel makkelijk te drinken is. Het fruit is zondoorstoofd, waardoor het wat weg krijgt van vloeibare jam. In tegenstelling tot andere Italiaanse rode wijnen is de wijn niet al te zuur, zodat hij ook gedronken kan worden zonder er wat bij te eten.
